Panagiotis
gcpetrop79
martsolka
Filed under: Pakistan
Παίζονταν με το Dell Inspiron 5050. Απόγευμα Κυριακής στην ταράτσα του guesthouse, groοvy μουσικές μιξάρονται με τις φωνές του δρόμου. Απολαμβάνοντας τις τελευταίες ηλιαχτίδες, μιας ακόμα όμορφης μέρας στο Ισλαμαμπάτ, καθισμένος στα τσιμέντα και ακουμπώντας την πλάτη μου στο τοίχο του σπιτιού. Πουλιά στον αέρα να θυμίζουν τα περιστέρια του Ghost Dog. Δορυφορικά πιάτα στις ταράτσες, όμορφα πράσινα βουνά στο βάθος και μια αίσθηση ελευθερίας κοιτώντας τα παιδιά στη γειτονιά να παίζουν cricket.
Filed under: Pakistan
Η αλήθεια είναι το τελευταίο post ήταν ερεθιστικό. Επιλέγω πάντα να κρατάω την επιλογή comments κλειστή όχι γιατί αρνούμαι ή φοβάμαι την αντίθετη άποψη αλλά κυρίως γιατί τελικά δεν οδηγεί πουθενά. Την τελευταία φορά που έμεινε ανοιχτή- από παράληψη- το πλήρωσα. Η πλειοψηφία αυτών που κάνει σχόλια σε άρθρα/ θέσεις στο διαδίκτυο- και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στο africatrippin- εμφανίζει μια ανεξήγητη επιθετικότητα. Συχνά πίσω από το μανδύα της ανωνυμίας ο κόσμος μάλλον βγάζει όλα του τ’ απωθημένα, ανασφάλειες, σύνδρομα και κόμπλεξ. Ίσως είναι αυτή η μιζέρια του Έλληνα που αυτο- ικανοποιείται όταν μεγαλώνει το εγώ του, από τα ιστορικά μπινελίκια στο φανάρι μέχρι την πλήρη ισοπέδωση της αλήθειας στον δημόσιο διάλογο. Τέλος πάντων δε θέλω να αδικώ τους πολλούς και να παρουσιάζομαι ως τιμητής των πάντων αλλά πραγματικά η συναισθηματική ανωριμότητα της φυλής μας σε συνδυασμό με μερικά άλλα σκοτεινά νέο-χαρακτηριστικά στενοχωρούν. Λείπει η φαντασία, η δημιουργικότητα, η διάθεση να γνωρίσουμε, να γευτούμε και να αγαπήσουμε το καινούργιο και το διαφορετικό. Και αυτό φαίνεται και στο σχόλιο. Σε κάθε περίπτωση είμαι πάντα ανοιχτός για κουβέντα και συζήτηση μέσω της ραδιοφωνικής μου εκπομπής στο http://www.giafkanet.com ή μέσω email.
Λίγα πράγματα περι Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (MKO) μιας και συμφωνώ οτι το θέμα αγγίζει ευαίσθητες χορδές. Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου στην Ελλάδα αντιμετωπίζει τις ΜΚΟ ως παρασιτικούς οργανισμούς που επιβιώνουν από κρατικές χρηματοδοτήσεις. Η παραπάνω πρόταση είναι εν μέρει αληθής στο εσωτερικό και μάλλον αναληθής- ως γενική τοποθέτηση – στο εξωτερικό κατι που θα προσπαθήσω να εξηγήσω παρακάτω. Επίσης μεγάλο κομμάτι του κόσμου στην Ελλάδα θεωρεί οτι οι ΜΚΟ εξυπηρετούν συμφέροντα κάθε μορφής. Εν μέρει κι αυτό σωστό. Προσωπικά θα συμφωνήσω οτι στη χώρα μας οι περισσότερες ΜΚΟ-με εξαίρεση μερικές μετρημένες κυριολεκτικά στα δάκτυλα του ενός χεριού- παρουσιάζουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός έθνους που ασθενεί. Ανοργάνωτες, εσωστρεφείς, επιχειρησιακά και οικονομικά εξαρτημένες, χωρίς όραμα και κατα περίπτωση διεφθαρμένες. Οι περισσότερες ελληνικές ΜΚΟ υποφέρουν από κακοδιοίκηση, οπορτουνισμό και συχνά καθοδηγούνται απο επαγγελματίες ανειδίκευτους και τσαρλατάνους. Άλλες πάλι εξυπηρετούν τις βουλές αργόσχολων συζύγων που προσπαθούν να ξεπλύνουν τις οικογενειακές αμαρτίες. Στο κομμάτι των ανθρωπιστικών ΜΚΟ, πλην μιας οργάνωσης, οι υπόλοιπες κινούνται στο πλαίσιο αυτού που γλαφυρά αναφέρθηκε σε σχόλιο την προηγούμενη εβδομάδα περί ασπιρίνων.Δηλαδή ανθρωπισμός εποχής Μπιάφρας.
Πώς όμως λειτουργούν τα πράγματα στο εξωτερικό; Πριν συνεχίσω την ανάλυσή μου θα συνιστούσα να αποβάλλετε ενδόμυχες σκέψεις καχυποψίας και μηδενισμού με τις οποίες είναι ποτισμένο το DNA μας. Ανεξάρτητα πολιτικής τοποθέτησης, από το ένα άκρο του πολιτικού φάσματος μέχρι το άλλο, όταν η κουβέντα φτάνει σε θέματα διεθνούς ανάπτυξης, ανθρωπιστικής βοήθειας ή/και ΜΚΟ οι περισσότεροι στην Ελλάδα ρέπουν σε μια επιθετική ρητορική που σε δυο λέξεις συνοψίζεται στο εξής “οι μεγάλες δυνάμεις που απομυζούν τους φτωχούς”. Σε ένα βαθμό έχουν δίκιο αλλά μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Δεν τους κατηγορώ. Κάτι τα ψευτοεπαναστατικά αντανακλαστικά του γένους (όπως ανέφερα παραπάνω σε θέματα διεθνούς πολιτικής αριστεροί/δεξιοί, με απλούς διχαστικούς όρους, σκέφτονται ίδια) και κάτι η αρνητική άποψη για τις εγχώριες ΜΚΟ, δεν τους αφήνει να σκεφτούν οut of the Βox. Επίσης η πλειοψηφία αυτών, δεν έχει ταξιδέψει ποτέ εκτός Ελλάδας/ Ευρώπης- το όραμα τους για εύκολο χρήμα τελειώνει εξάλλου στο Λονδίνο, Βρυξέλλες, Παρίσι- και ό,τι γνωρίζουν για τα προβλήματα των αναπτυσσόμενων χωρών το ξέρουν από αφηγήσεις τρίτων (συνήθως μίντια).
Σκεφτείτε- χονδρικά- μια ΜΚΟ ως μια κατασκευαστική εταιρία. Πως επιβιώνει ο J&P Αβαξ; Υπάρχει μια ανάγκη για κάποιο δημόσιο έργο που η πολιτεία δε μπορεί να εκτελέσει μόνη της, βάζει ένα κονδύλι στην άκρη, προκηρύσσει το έργο γίνεται διαγωνισμός και σε απλουστευμένους όρους ο καλύτερος παίρνει το έργο. Έτσι δουλεύουν και οι ΜΚΟ. Η χ,ψ κυβέρνηση σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, την UNICEF διαπιστώνει π.χ άμεση ανάγκη για αντιμετώπιση της ελονοσίας στην τάδε περιοχή και προκηρύσσουν το έργο. Οι ΜΚΟ (θα μπορούσε να είναι μια ιδιωτική εταιρία, μη μπερδεύεστε) καταθέτουν προτάσεις/ προσφορές και ο καλύτερος παίρνει το έργο. Δηλαδή τίποτα διαφορετικό από οτι συμβαίνει στο δημόσιο/ιδιωτικό τομέα. Ελπίζω το παράδειγμα να βοήθησε. Διαπιστώνεται μια ανάγκη και κάποιος αναλαμβάνει να την ικανοποιήσει. Τόσο απλά.
Στο όνομα όμως της προστασίας των ανθρωπιστικών αρχών Humanitarian Imperative, mpartiality, Independence, Neutrality, Accountability oι ΜΚΟ αποφεύγουν να χρησιμοποιούν όρους της αγοράς αν και λειτουργούν με αυτούς. Έχουν οργανωμένα τμήματα ανθρωπίνων πόρων, προμηθειών, μάρκετινγκ, στρατηγικού σχεδιασμού και προγραμμάτων και φυσικά στελέχη και επιστήμονες που θα μπορούσαν να σταθούν επάξια σε αυτό που όλοι ξέρουν σαν ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα. Ξεχάστε τα περί εθελοντισμού, η καταπολέμηση της φτώχιας είναι ένα σύνθετο τεχνικό ζήτημα και πληρωνόμαστε καλά γιατί είμαστε επαγγελματίες ακόμα και αν στα συντηρητικά αυτιά ηχεί άσχημα. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν πολλές ΜΚΟ (υποθέτω οτι αν αντικαταστήσετε το ΜΚΟ με κατασκευαστικές εταιρίες σας κάθετε μάλλον καλύτερα) έχουν 100 εκ δολάρια προϋπολογισμό/ χρόνο και 2000-3000 εργαζόμενους διεθνές και ντόπιο προσωπικό. Αυτό που διαφέρει είναι οτι τα άτομα αυτά και οι οργανώσεις για τις οποίες δουλεύουν διέπονται από άλλη φιλοσοφία και κουλτούρα. Επιλέον το 80% των χρημάτων μένουν στη χώρα και δεν επιστρέφουν κατα συνθήκη στην Ευρώπη/ Αμερική.
Ελπίζω να βοηθάω και να μη σας μπερδεύω. Βέβαια δεν είναι όλες οι ΜΚΟ στο εξωτερικό όπως τις περιγράφω. Υπάρχουν οργανώσεις που κακοδιοικούνται, που εξυπηρετούν συμφέροντα ή ακόμα και που είναι επικίνδυνες γιατί αντι να επιλύουν προβλήματα απλά τα συντηρούν. Αυτό όμως συμβαίνει σε όλους τους χώρυς και οι ΜΚΟ δεν είναι εξαίρεση. Τέλος πάντων αυτό που θέλω να πω είναι οτι ο τομέας της διεθνούς ανάπτυξής και συγκεκριμένα το κομμάτι των ανθρωπιστικών επιχειρήσεων είναι μια τεράστια δεξαμενή από κυβερνητικούς οργανισμούς, τα Ηνωμένα Έθνη, ΜΚΟ, διεθνείς οργανισμούς, think tanks, ερευνητικά κέντρα, παν/μια, φιλανθρωκαπιταλιστές, ιδιωτικές εταιρίες κ.α. Στην Ελλάδα ελάχιστοι έχουν πραγματική γνώση του αντικειμένου. Κοιμισμένοι ακαδημαϊκοί, μια διψασμένη “νέα γενιά” για μια θεσούλα στην Commision ή στο Hall of Fame της Ναβαρίνου και κουτοπόνηροι πολιτικοί. Ο καθένας διαλέγει από που θα μάχεται, μέσα στο σύστημα (και πόσο μέσα) ή έξω (και πόσο) από αυτό. Είναι όμως άδικη (το λιγότερο) η ισοπεδωτική λογική των περισσοτέρων στη χώρα με τους χειρότερους ανθρώπους.
Πολλοί φίλοι όταν διαβάζουν αυτά που γράφω νομίζουν οτι έχω στο μυαλό τους αυτούς και παρεξηγούνται. Λάθος, βλέπω το σύνολο και όχι το μέρος.
Από την άλλη εβδομάδα ξεκινάμε μια νέα σειρά από post για το Πακιστάν. Εξάλλου έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δε θα ξανασχοληθώ με τα εσωτερικά της χώρας (εκτός κάτι εκτάκτου)
Filed under: London Express
Tι πιο επίκαιρο από τη νέα μου αποστολή στο Πακιστάν. Στην καρδιά του μεταναστευτικού προβλήματος. Σε μια περίοδο που στη χώρα με τους χειρότερους ανθρώπους, οι φιλόσοφοι του καναπέ ανταγωνίζονται τους ματαιόδοξους επαναστάτες του δρόμου, αυτοί που σίγουρα δεν πανηγυρίζουν είναι οι μετανάστες. Το αυγό του φιδιού έχει δημιουργήσει μια νεοφασιστική αριστερά που δίνει άλλοθι στους παραδοσιακά μισανθρωπιστές ακροδεξιούς. Συμβατική σημειολογία μόνο και μόνο για να καταλαβαινόμαστε. Στη μέση η ένοχη πολιτεία που για χρόνια συντηρούσε και αγνοούσε τη διάσταση του προβλήματος. Κάποια μέτρα που παίρνονται όπως η νέα πολιτική για το άσυλο (τη γνωρίζω στα σημεία, ομολογώ) μάλλον κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Στη λύση θα συνέβαλε σίγουρα η αναθεώρηση της γενικότερης ευρωπαϊκής πολιτικής για τη μετανάστευση, που ως έχει, ασκεί ασύμμετρες πιέσεις σε χώρες σύνορα (βλ.Ελλάδα, Μάλτα). Οι κυβερνήσεις γίνονται όλο και πιο σκληρές, φοβικές υπό το βάρος και την πίεση πολλές φορές της ίδιας της κοινωνίας. Φιλοσοφικά και πρακτικά ερωτήματα ανακύπτουν όταν ακραίες φονταμενταλιστικές φωνές χρησιμοποιούν το κοράνι για να σκεπάσουν τις σιωπηλές ειρηνικές μάζες τρίτης γενιάς μεταναστών. Τελικά που βρίσκεται η αλήθεια;
Η νέα μου δουλειά με φέρνει στο Ισλαμπάντ για την Action Against Hunger. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα μπορεί να κοιτάξει εδώ http://www.actionagainsthunger.org/. Η μάχη κατά της φτώχειας κερδίζεται σε πολλά και διαφορετικά μέτωπα. Από την Παγκόσμια Τράπεζα στην Ουάσιγκτον, τον καινοτόμο ιδιωτικό τομέα, τις ανθρωπιστικές οργανώσεις πρώτης γραμμής και φυσικά τις τοπικές κοινωνίες.. Γι αυτό να είστε σίγουροι. Τα λέω αυτά για να προλάβω τους μοιρολάτρες της χώρας με τους χειρότερους ανθρώπους. Φοβικούς, μίζερους, ημιμαθείς, δεισιδαίμονες, συντηρητικούς, κακόβουλους και συχνά μηδενιστές.
Καληνύχτα Λονδίνο, Καλημέρα Ισλαμπαντ.
Η συνέχεια όπως πάντα στον ΓιάφκαΝετ…το πιο μυστήριο ραδιόφωνο http://www.giafkanet.com/
Filed under: Uncategorized
It’s been a while since I wrote here. In the last few months, I’ve moved with my organization, Action Against Hunger (ACF) to Pakistan. I’ve been asked to write a few blog entries for the Financial Times seasonal appeal for Action Against Hunger (www.ftagainsthunger.org). Below is the last entry, before editing (which the newspaper will do) which I felt pretty much summed up a lot of things that have been on my mind recently and wanted to share personally before the FT editing filter. I hope you enjoy it. Happy new year and may 2011 be a little bit less fucked up than 2010 was.
Action Against Hunger is an organization whose sole focus is eliminating hunger by treating malnutrition where it finds it, and preventing hunger where it can. It’s a tall order and in order to do this it takes time, energy and commitment. It is not a myopic or impossible vision and it does not exist in a vacuum. Hunger is not just lack of food, it is everything. Hunger is war, Hunger is climate change, Hunger is helplessness, and disability, and the wrong color and sometimes the wrong gender or mental state. Its root causes are legion; its force awesome. Therefore, to say that only a nutritional treatment center will solve hunger is not a complete statement, but coupled with the humanitarian ideal of helping those in need, it is then placed in better context. And if it is backed up by recovery and development interventions related to climate shock reduction, capacity building of the government health systems and risk reduction of communities, using thoughtful working methodologies which embrace and approach those who are unable or not allowed to meet you half-way, then, you eliminate Hunger.
This is how we work. This is how we should work. This is what we believe and what we promote to our partners, our donors and our supporters. To you out there, and to our colleagues who we meet every month, every year, in every mission. And who are increasingly being hurt, kidnapped, mistreated and whose name and profession are taken advantage of and co-opted in the name of politics or a bottom line, while attempting to live up our ethos and ideals.
Action Against Hunger is not the only organization working to combat hunger and malnutrition in the world. Some argue that front-line, emergency interventions do not have enough ‘impact’ in the bigger picture. I am not sure what the ‘bigger picture’ is, in the same way that political scientists cannot agree on where negative peace ends and positive peace starts.
Aid workers are plagued by frequent existential and ethical questions. Am I in the right place? Am I doing the right thing? Should I be doing it with another organization or in a different context? Why don’t the people I help welcome me more warmly? What does my family think about me? There’s no permanent answer to these questions. Only recurring salves in the form of a saved child, a safe family with food in their home, or a community no longer at the mercy of water-borne disease or the predations of drought, disease and weak health systems. They are fleeting and short-lived as we move through our work. But at least for me, they serve as a consistent reminder: I am in the right place. I am doing the right thing.
Ordinary Stories of (Un)Ordinary Lives 
